Annelies Verbeke en Tom Naegels zijn zaterdag hun literaire reis begonnen in cc De Kern in Wilrijk. In De Internationale reizen ze door tijd en ruimte, naar de nachtwinkel om de hoek, de zee en de andere kant van de wereld. Vlak na de zomer, een voorstelling voor wie lezen op vakantie weer een jaar moet missen.

De sp.a flyerde aan de inkom en Patrick Janssens was van de partij, maar De Internationale die Tom Naegels en Annelies Verbeke zaterdagavond brachten, had niets met de socialisten te maken. Wel met reizen, thuis en verder.

De reis begint met het vliegtuig. Annelies Verbeke zweeft boven de wolken en verveelt zich. Achter haar toont een projector beelden gezien door het raampje van een vliegtuig.

Maar Tom Naegels blijft nog even thuis. Hij vertelt over zijn Pakistaanse ex Nadia uit Los, onder andere over het moment waarop hij verliefd werd op haar, een verhaal dat we onderhand wel al kennen.

Daarna doorkruisen ze samen de wereld. Verbeke en Naegels laten je reizen in je hoofd, het sobere decor moet daarbij niet helpen. Een picknicktafel met plastic stoeltjes, een thermos en twee bekers zorgen hoogstens voor een retrovakantiegevoel. Ze gaan op vakantie naar zee. Als klein meisje bij Annelies Verbeke, dat met haar mama op het strand dolt. En ziek wordt en in koortsdromen op de rug zit van walvis Frederik die haar naar Marokko wil voeren.

Bij Tom Naegels zijn het bomma en bompa die naar zee trekken, met heel veel stress voor bomma tot gevolg. De diaprojector toont oude filmpjes van vakantiegangers aan zee. Nostalgie troef. Wie bracht ooit géén zomervakantie door aan zee als kind?

Ze gaan ook verder. In de woorden van Tom Naegels naar een ander continent waar de mooiste vrouw op de dansvloer een Europese man in bed krijgt voor een nacht die eindigt met te veel drank en te weinig geld. Of naar Frankrijk, in een halfslachtige poging van Arno en zijn vader Leonneke om hun band te versterken.

Of ze gaan niet weg. Annelies Verbeke heeft het over Lola, die graag het Vlaamse landschap doorfietst en op een dag een zielsverwant vindt in een stier die ze eveneens Lola noemt. Tom Naegels vertelt hoe nonkel Herman, een leraar, gek wordt van de Marokkaantjes die op school rond hem heen dringen om te vertellen dat een van hen vier tepels heeft.

Of ze weten niet waarheen, zoals Annelies Verbekes personage dat sterke haatgevoelens kweekt voor gps Mia als die de verkeerde weg aanwijst en haar lief desondanks liever die aanwijzingen volgt.

De Internationale heet niet toevallig De Internationale. Regisseur Max Temmerman vindt het socialistische strijdlied actueel in een globaliserende wereld. Niet gps Mia, maar de verhalen van de twee auteurs moeten de veranderende wereld in kaart brengen. De verscheidenheid van de verhalen die ze brengen, gaat geen thema uit de weg, en geeft een subtiel actueel onderlaagje aan de amusante voorstelling.

Want ze zijn een fijn duo, Annelies Verbeke en Tom Naegels. Hij verandert in een echt podiumbeest als hij al dansend en zingend De paella van Manuela op de tonen van Bamboleo van de Gipsy Kings ten beste geeft. Zij vangt aanvankelijk iets moeilijker de aandacht want ze behoudt haar cool, maar dat past perfect bij haar kwetsbare en tegelijk ijzersterke teksten. En allebei doen ze op hun manier het publiek lachen en glimlachen met hun reisverhalen.

Op het einde springt Annelies Verbeke met mensen die ze niet kent over de golven in Durban. En wordt ze ziek van heimwee. "Ik wil terug naar huis."