Een volle Vooruit kwam zaterdagavond genieten van geletterde liefde in de gedaante van een nieuwe Saint Amourvoorstelling. Dat kon ze doen met een brede glimlach, want diegenen die in het diepst van hun ziel geraakt wilden worden door Cupido's pijlen waren aan het verkeerde adres. Hugo Matthysen, Tine Embrechts, Adriaan Van den Hoof en Joke van Leeuwen, ze maakten er allemaal een vrolijke boel van. Auteurs als Erik Vlaminck en Annelies Verbeke lasten rust- en denkpunten in.

Van onze verslaggeefster

Sofie Vanden Bossche

Twee dansers. De ene omhelst de andere, maar niet omgekeerd. Die probeert hem af te schudden, maar vergeefs. Het is liefde die niet loslaat. Als ze dat uiteindelijk toch doet, valt de andere krachteloos op de grond en raakt niet meer overeind. Zo begint de nieuwe tournee van Saint Amour, en de dans van Koen Augustijnen en Ted Stoffer van Les Ballets C. de la B. is meteen een van de ontroerendste momenten van de voorstelling. Ze opent de harten voor de golf van liefde die de zaal bijna drie uur lang overspoelt.

En de Saint Amourliefde is deze keer opvallend vrolijk. De toon wordt al gezet door een filmfragment uit Happiness van Todd Solondz, waarin vader en zoon een zeer ernstig gesprek voeren over de afmetingen van het mannelijke geslachtsorgaan. Met debutant Vincent Overeem wordt de gevoelige snaar nog geraakt – hij vertelt over een tweeëntwintigjarige student op zoek naar de liefde in een wassalon – maar als daarna Tine Embrechts en Adriaan Van den Hoof het podium opkomen, kan de pret niet meer op. Ze zouden fragmenten uit The Lover van Nobelprijswinnaar Harold Pinter brengen, maar wanneer ze opkomen, vertellen ze doodleuk dat ze enkele uren tevoren bericht hebben gekregen dat ze daar niet de rechten voor hebben en dat er dus niets anders op zit dan in hun eigen woorden te vertellen wat er in de tekst staat. Als toeschouwer weet je even niet of die twee je in de maling nemen of niet, maar een telefoontje achteraf met organisator Luc Coorevits bevestigt hun verhaal. Hoe verveeld de organisatie er ook mee is, het levert een fijn stukje Embrechtsiaanse en Van den Hoofiaanse improvisatie op. "Je ziet er Pi(e)nter uit", steekt Tine Embrechts van wal. Complimentjes gaan trouwens heel de tijd heen en weer, want al vertellend over de minnaars in het stuk van Pinter laten ze zich ontvallen dat ze elkaars favoriete ex zijn.

Ook bij Joke van Leeuwen en Hugo Matthysen lacht de liefde. Van Leeuwen stapt het podium op met gitarist Bert Embrechts en geeft zowaar een wiskundige ballade ten beste. Wie geen liefde ziet in wiskunde, is verkeerd. Ooit al gedacht aan een loodrechte in bed, een driehoeksverhouding of een vergelijking met één onbekende? Met Hugo Matthysen neemt de liefde even – hoe kan het ook anders? – een absurde gedaante aan. Daarvoor maakt hij dankbaar gebruik van Ikea, wat Annelies Verbeke later op de avond ook zal doen. Dave uit zijn column verbreekt immers verbitterd zijn relatie met Julie, nadat hij maanden geprobeerd heeft een Ikeakast in elkaar te zetten en Julie daar in een half uur in slaagde. Nog gekker gaat het eraan toe als (een andere) Dave pas bevallen blijkt te zijn en zijn baby al kwijt is, of als een bedriegende echtgenote naar eigen zeggen haar konijn naar de onthaalmoeder brengt en een stoofpotje maakt van haar dochter.

Tussen hen in weet Erik Vlaminck het toch even stil te maken in de zaal als hij op een tedere manier over een oud koppel vertelt dat na twintig jaar apart slapen even elkaars slaapkamer binnenstapt om heel even weer liefde te voelen.

Het is pas later op de avond dat die gevoelige trend wordt voortgezet. Lichamelijk en gevoelsmatig gevoelig. Paul Verhaegen neemt dat eerste voor zijn rekening als hij tegelijk expliciet en poëtisch een hoogtepunt van een personage uit zijn roman Omega minor beschrijft. De Ikeakasten die even tevoren à la Matthysen de revue passeerden, doen dat nu à la Annelies Verbeke, vertwijfeld in plaats van grappig dus. Tussen al de humor door was dit een van de weinige keren op de avond dat het publiek kon voelen welke schade liefde kan aanrichten. Joke van Leeuwen gaat nog even verder op de ingeslagen weg als ze het heeft over afscheid nemen en wachten op een geliefde, maar met Tom Naegels wordt de avond toch met een lach afgesloten.

De liefde wordt niet dikwijls serieus genomen in deze aflevering van Saint Amour, nog minder voor de pauze dan na de pauze. Maar ach, met Valentijn mag de liefde zich wel eens van haar beste kant tonen.