En nu eens iets heel anders. Ik ben een fan van Bon Jovi. En van Wham! En van Duran Duran. En nu ik mijn imago toch te grabbel gooi: van de Pet Shop Boys, van Falco, van Mai Tai en de Communards en van nog veel ergere dingen die ik zelfs hier niet durf noemen. (En toch niet homo!) Om maar te zeggen: ik kijk enorm uit naar de Donna-top 2003.

Het is te zeggen, ik zou ernaar uitkijken, als er op Donna alleen muziek gedraaid werd. Helaas. Ik weet dat ik een serieuze mens ben en dat deze column normaal serieuze dingen behandelt maar hier zit ik, en met mij duizenden fans van het betere lichte lied, nu al jaren mee. Wij worden zot van die presentatoren!

Ten eerste. Dat taalgebruik. Die gekmakende mengeling van clichés, staande uitdrukkingen en overdreven plechtig Nederlands. Op Donna zegt niemand ,,ik'', ze zeggen ,,ik persoonlijk eigenlijk''. Niemand heeft een job, ze zijn ergens werkzaam of tewerkgesteld te. Ze wonen niet, maar zijn woonachtig te. Op Donna gaat niemand uit, ze pikken een fuifje mee, ze strekken de beentjes of zetten een stapje in de wereld.

Ik weet het, ik erger me te snel en dat is slecht voor een boel zaken, maar als ik dat hoor, dan wikkel ik me zo in mijn dekens dat ik er de eerste vier uur niet uitgeraak, kussen tegen mijn oren, handen klauwend in de matras. ,,Als iemand nog één keer durft zeggen dat hij een stapje in de wereld zet, dan krijgt hij van mij een stamp!'', roep ik dan.

En het ergst van al: op Donna zegt niemand ja of nee. Ze zeggen ,,toch wel'' en ,,toch niet''. Nog een keer ,,toch wel'' en ik rij persoonlijk naar de Reyerslaan met een spandoek met WAT IS ER MIS MET JA?

Kom me niet vertellen dat dit volks taalgebruik is, de taal van de straat die het eindelijk tot bij de VRT geschopt heeft. Kom me niet vertellen dat Donna zich afzet tegen die elitaire standaardtaal, die geen enkele Vlaming gebruikt. Niemand zegt ,,toch wel'' als hij ,,ja'' bedoelt. Niemand belt zijn vrienden om te zeggen dat hij persoonlijk eigenlijk toch wel zin heeft om vanavond de beentjes te strekken en een filmpje mee te pikken. Er is ook geen enkel ander radiostation waar die dingen te horen zijn. Het is alleen op Donna dat luisteraars en presentatoren vervallen in die olijke ambtenarentaal, dat schoon-Vlaams, die vreemde combinatie van flitsend en plechtstatig, van beeldrijk en banaal, van officieel en onnozel.

Ten tweede. Ik ben een levenslange liefhebber van populaire media. Ik ben groot geworden met Tien om te Zien . In de glorietijd! Zomers aan de dijk! Paul Severs, dam dam diedoebie! U zult mij dus niet gauw horen zeggen dat populaire programma's hun luisteraars of kijkers als idioten behandelen. Dat is meestal niet zo. Maar soms, op Donna, een beetje. Voorbeeld: een quizvraag. ,,Voor deze vraag moet je de actualiteit wel een beetje gevolgd hebben. Volg je de actualiteit, Sandra? Volg je persoonlijk de politiek eigenlijk zo'n heel klein petietebeetje? Want dit is een vraag waarvoor je de krant gelezen moet hebben. Lees je de krant, Sandra? Toch wel? Hier komt de vraag: welke kleur gebruikt men om de regering aan te duiden?''

Dat zijn momenten waarop ik Klara moet opzetten, gewoon om te kalmeren.

Allez, nog een voorbeeld. Luisteraar Pieter belt, presentator zegt: ,,En waar ben jij tewerkgesteld, Pieter?''

Pieter: ,,Ik persoonlijk sta momenteel eigenlijk op non-actief omdat mijn vader overleden is.''

Presentator: ,,En wij maar werken, haha. Jij hebt het beter dan wij.''

Pieter: ,,Mijn vader is eergisteren overleden en dat is niet gemakkelijk.''

Presentator: ,,Dat zal niet. Maar zeg, wat brengt het weekend? Pik jij wel eens een concertje mee? Een stapje in de wereld?''

U denkt dat dit satire is. U denkt dat ik dit verzin. Ik verzin niets.

Ik moet eerlijk zijn. Niet alle Donna-presentatoren zijn even erg. Leen Demaré is een vakvrouw. Ann Reymen en Yasmine vallen best mee. Het zijn de mannen van wie je horendol wordt. Programma's als Doe De Donna , de Donnateur , de Fun Files of Binnen & Winnen (die namen!) kan ik niet uitluisteren zonder dat ik alles stukgeknepen heb.

Mijn buren zijn al komen kloppen omdat ik minutenlang ,,onvoorstelbare foemp!'' bleef brullen. (Ja, knotsgekke mallerd Evert Venema, dat gaat over jou.) Een man als Jan Bosman, de nieuwe Johan Verstreken, bezorgt mij spierpijn. Echt waar. Hebt u dat ook, dat u zich zo ergert dat al uw spieren verkrampen? Niks aan te doen. Bijna spastische reactie. Over heel mijn lijf. Elk spiertje. Alsof ik een dag lang betonblokken heb gezeuld. Van vijf minuten Jan Bosman.

Ze maken het ons, fans van Elton John, niet gemakkelijk, die lui die denken dat popmuziek alleen te combineren valt met zwamneuzerij.

Ik weet het, er zijn massa's zenders die pop spelen. Radio Mango, Radio Contact, Q Music, 4FM, zelfs Radio Antigoon en Nostalgie hebben betere presentatoren dan Donna. Maar dat wil ik niet. Ik wil mijn eigen VRT. Ik wil dat mijn overheidszender mij kwaliteit geeft. Ik wil dat ze daar leren hoe je op een moderne manier populaire programma's maakt. Voor een breed publiek, zonder onnozel te doen. Op televisie lukt het toch?

Ik voel me als popliefhebber door Donna in de steek gelaten. Het maakt Donna niet uit dat haar presentatoren slordig spreken, dat ze prietpraat verkopen en zich belachelijk maken. We zijn toch de grootste, denken ze. Misschien moeten ze zich eens afvragen hoe dat komt. Dat komt door de muziek. Door George Michael en Kylie en Destiny's Child. Door muzikanten die populair zijn, zonder de kwaliteit te laten varen. Dat Jan Bosman een voorbeeld neemt aan hen, in plaats van aan Johan Verstreken. Ik persoonlijk denk eigenlijk toch wel dat we hem daar een pietsieveel dankbaar voor zouden zijn.