Nu er alweer een nieuwe generatie koketteert met de nazi’s, heeft het geen zin om radicaal-rechts te blijven zien als verdwaalde schapen die met de juiste strategie weer bij de kudde kunnen worden gebracht, schrijft Tom Naegels. (Verschenen in De Standaard van 28 november 2020.)

Zonder terreur zou een Mohammedcartoon vandaag wellicht even passé zijn als andere grappen over religie, schrijft Tom Naegels. Terreur houdt in stand wat het wil bestrijden. (Verschenen in De Standaard van 31 oktober 2020.)

Is de woke-beweging onverdraagzaam, of kan de elite niet om met tegenspraak? (Verschenen in De Standaard van 11 juli 2020.)

Het voorbije decennium was dat van de N-VA, de partij die ons het ‘inclusief nationalisme’ beloofde. Het heeft Vlaanderen alleen maar meer verdeeld, stelt Tom Naegels vast, en dat kon ook niet anders. (Verschenen in De Standaard van 21 december 2019.)

Het helpt niet om mensen met tegengestelde opvattingen met elkaar in contact te brengen, vindt Tom Naegels. Dat soort gesprekken eindigt op zijn best met de vaststelling: ‘Jij bent zo en ik ben anders.’ (Verschenen in De Standaard van 18 mei 2019.)

Herdenkingen van 1968 gaan vrijwel uitsluitend over de linkse contestatie. Tom Naegels heeft ook oog voor de overkant: rechts vond zichzelf in die periode juist opnieuw uit. (Verschenen in De Standaard van 14 april 2018)

Zoals de titel van haar pamflet ‘Zwijg, allochtoon!’ al doet vermoeden, is Rachida Lamrabet ervan overtuigd dat ze bij Unia ontslagen werd omdat ze 1. allochtoon is en 2. niet gezwegen heeft. Het essay toont een ontluisterende waarheid: allochtonen en autochtonen hebben elkaar compleet klemgezet.

Ombudsman Tom Naegels neemt na vijf jaar afscheid. De vraag die hem het vaakst gesteld werd, moest hij nog beantwoorden.

Het viel te verwachten: nadat de media eerst werden verweten de gebeurtenissen in Keulen te hebben verzwegen, wordt hen nu verweten die gebeurtenissen te hebben opgeblazen. Sommigen spreken zelfs van “de brand in de Rijksdag van onze tijd”.

Vlaamsnationalisten, moslims, joden, uiterst linkse lezers, katholieke, mensen in armoede, vakbondslui, ouderen, mensen met een beperking… Allemaal ervaren ze een onoverbrugbare kloof tussen het perspectief waarmee zij naar zichzelf en de wereld kijken, en het perspectief van de mainstream media. Die maakt dat ze zich uitgesloten en gemarginaliseerd voelen, een gevoel dat vaak grote woede oproept.