Het is niet de gewoonte, maar voor een keer plaats ik een foto bij deze column. Hij komt uit Gazet van Antwerpen van dinsdag. U ziet de negentienjarige Abdel El Mouhmouh met zijn vriend Brahim, de uitbaters van Delicious, een broodjeszaak in de Antwerpse Lamorinièrestraat. Vorige zondag is die tot spaanders geslagen.

"Letterlijk", schrijft de krant. "Niets bleef heel, niet de eieren in de keuken, geen enkele stoel of tafel, noch de lampen tegen het plafond. De lederen zitjes van de zes barkrukken zijn opengesneden. De leuningen en zitjes van de zestien andere stoelen zijn net als de vijf tafels en de twee staantafels diep bekrast. De vrieskast voor ijsjes werd uit het stopcontact getrokken en opengezet. De frisdrankenkast werd beklad en een snoeprek op de grond geworpen. In het toilet verbrijzelden de vandalen de spiegel, maar ook het meubel onder de wastafel en de handdoekenautomaat moesten er daar aan geloven. Net zoals in de keuken en achter de toonbank hangt de plafondverlichting op halfzeven. Niets hebben de vandalen ongemoeid gelaten. Dat blijkt nog maar eens in de gelagzaal, waar een wit babystoeltje zwart werd gespoten."

De enige reden waarom de glazen toog op deze foto heel bleef, is omdat de vandalen er ‘makak' op spoten. Op de muren staan nog ‘weg', ‘aap' en ‘fock islam'. De titel van het stuk: "Verbijsterend racisme." Inderdaad.

Al even verbijsterend is het dat dit bericht een eenzame dood stierf. Geen enkele nieuwszender, geen enkele andere krant vond het de moeite om hier aandacht aan te besteden. Jawel, ik lieg: Het Laatste Nieuws bracht het op zijn regionale pagina's, als Antwerps fait divers. In de nationale editie was het negen zinnen waard, zonder foto. Het Nieuwsblad had er vier zinnen voor over, De Standaard twee (!), allebei regionaal, allebei zonder foto. De Morgen, heraut der verdraagzaamheid: niets. Het Nieuws, Het Journaal, Koppen en Telefacts: nada.

Eerst dacht ik: misschien wordt Gazet van Antwerpen op geen enkele redactie gelezen. Maar dat kan niet, want dan zou dit bericht nergens opgedoken zijn, zelfs niet minuscuul.

Toen dacht ik: ze vinden het verwaarloosbaar, want het komt niet vaak voor. In de paar stukken benadrukt de politie dat ze zo'n extreme vorm van racistisch vandalisme gelukkig nog nooit meegemaakt hebben. "Meestal beperkt het zich tot een hakenkruis op de buitenmuur." Het zou een argument kunnen zijn. Maar maisdieven, kom je die zo vaak tegen? Waarom zitten die dan al een week in mijn nieuws?

Ik kan eigenlijk maar een reden bedenken. Niemand vond dit de moeite omdat het gaat om racisme tegen Marokkanen. Was dit een joodse winkel, de Kristallnacht zou erbij verbleekt hebben. Was dit een Panos, het zou Bin Laden zélf geweest zijn, die wraak kwam nemen op de onreine smos martino.

Nu het om Marokkanen gaat, denken de voor 99% blanke redacties: mja… racisme… dat kennen we. Straks blijkt dat die Abdel iemands zus onteerd heeft. Straks blijkt de dader een schizofrene autist met de ziekte van Tourette. En dan mogen wij schrijven: het was geen écht racisme, toch niet voor de volle honderd procent.

Een interessante les is het wel. We hebben het gehad met racisme. Zelfs als het zich dermate agressief en schokkend vertoont, interesseert het ons niet. We geloven er niet meer in. Dat is nu wel duidelijk.