Nu moet de CD&V-fractie zich nog verontschuldigen voor iets dat ze nooit gezegd heeft. 'Scheer ons niet over één kam, wij zijn wél tolero.' Terwijl de enige die hen over één kam geschoren heeft, Mathias De Clercq is en die komt kammen tekort om mensen over te scheren. Elke dag kun je in Gent Mathias oude mensjes voor zich uit zien jagen: 'Bange, laffe, verpieterde, bekrompen conservatief die je bent! Jaaaa, klamp je maar vast aan je dogmatisme, je groepsdenken, je waarden uit de jaren vijftig! Weet je dan niet wat Vargas Llosa gezegd heeft? En Hannah Arendt? En John Stuart Mill? Ja, rén maar, vlucht maar voor mijn verschroeiende citaten. Bangerik!' Zo gaat dat met die kampioenen van het pluralisme en het vrije individu: maak een andere keuze dan zijzelf en opeens ben je niet meer vrij.

Maar goed, de CD&V-senaatsfractie heeft het dus nog eens benadrukt: 'Wij, christen-democratische politici, houden van homo's en lesbiennes, net zoals wij hetero's alle geluk en goeds toewensen.' (Likewise, denk ik dan: alle geluk voor de christendemocratische politici, vanwege de hetero's, de homo's en de lesbiennes. En een zalig rerum novarum.) 'Hooguit kan men van mening verschillen over de tonaliteit of het woordgebruik van een tolerantiecampagne, nooit meer kan de persoonlijke liefdesvoorkeur van volwassen mensen een politiek twistpunt vormen.'

'Ah! Ah!' hikt de Mathias De Clercq in mij: 'Het venijn zit in de staart! Ze hebben 'bezwaren tegen de tonaliteit van de campagne'. Dat is jezuïtisch voor: 'wij haten homo's'!' Maar de CD&V had zelfs geen bezwaren bij de tonaliteit. (Moet dat trouwens niet gewoon 'toon' zijn?) Het ging om een klein vzw'tje waar tot vorige week niemand van gehoord had, een oudergroepje dat niet echt zijn stempel drukt op de publieke opinie en dat door een overijverige De Morgen dan maar omschreven werd als 'nauw verbonden met CD&V', omdat het anders niet zwaar genoeg woog om er een artikel over te schrijven. En jazeker: één kamerlid en één niet-verkozen kandidaat hebben het basismanifest, niet eens het protest tegen de campagne zelf, onderschreven. Het is maar wat je nauw verbonden noemt.

Ironisch is het wel: zonder dat gestook zou het protest van Actie Gezin niet eens opgemerkt zijn. In plaats van blij te zijn dat er een consensus bestaat over holebirechten, nee: onze progressieven spitten liever wat homofobe e-mails van een splintergroep op, om daarmee de grootste regeringspartij van zich te vervreemden. Je zou nog denken dat ze het graag hebben, dat CD&V tegen homo's is.

Dat laatste benadert, denk ik, nog het best de waarheid. Een deel van de progressieve gemeenschap is zich aan het nestelen in een jaren-zestig-nostalgie, een romantisch herbeleven van de tijd toen we nog wisten waartegen we vochten. Om dat ten volle te kunnen doen, moeten de tegenstanders van weleer ook opnieuw tot leven komen. Dus duikt er in ettelijke columns de term 'ethisch reveil' op, alsook verwijzingen naar 'de jaren vijftig', die weer volop in zouden zijn. Voorbeelden te over: de fenomenale verbanning van de feminateek, Vitalski geweerd uit Temse, balkjes over Borgloonse borsten, de kardinaal die ongelukkig was met de media-aandacht rond de euthanasie van Claus,… En dat alles vanzelfsprekend verbonden aan de terugkeer van CD&V in de regering. Wat Iran is voor de moslimterreur, da's CD&V voor het ethisch reveil: een onuitputtelijke bron van scholing, mankracht en financiële steun.

Laten we ernstig blijven. Wilde CD&V écht werk maken van normen en waarden, dan had ze dat op Vlaams niveau toch al lang gedaan? Zit Kathleen Van Brempt niet in coalitie met de christendemocraten? En dan: de feminateek was in volle glorie te bekijken in Gent. Vital Baeken heeft zijn try-out gewoon elders gehouden. De kardinaal heeft gedaan wat elke columnist elke week doet: zijn eigen mening geven, zonder dat dat impact heeft op de wet of mijn recht om een andere keuze te maken. Dorpspolitici hebben altijd bestaan. En dat in een pluralistische maatschappij ook conservatieven hun zeg doen, is dat raar?

Nee, de gretigheid waarmee we die onnozele gevallen uitmelken, wijst ergens anders op. We hebben geen angst voor een ethisch reveil: we verlangen ernaar. Als onze tegenstanders nu maar zo bekrompen zouden willen zijn als wij hen voorstellen. Dan past óns misschien ook weer dat kekke pak van openheid en tolerantie, dat de laatste jaren zo onverklaarbaar slecht zat.