Beste Brecht,

Erg aardig dat je met me debatteert over de zaak Wendy Van Wanten vs. Dag Allemaal. Journalisten die publiek discussiëren over collega's, dat ligt in onze sector dikwijls moeilijk. Dus ben ik altijd blij als het er dan toch eens van komt.

In je stuk suggereer je dat ik geen oog heb voor de zakelijke redenen die Wendy Van Wanten heeft om Dag Allemaal te dagvaarden. Volgens jou heeft ze "haar kans geroken om de nv Van Wanten van nieuwe inkomsten te verzekeren. Of op zijn minst in the picture te blijven." Een wat cynische redenering, maar ik wil ze zeker niet negeren. Ik kom er straks op terug.

Eerst wil ik het over iets belangrijkers hebben. In je stuk schrijf je een zin die me verontrust: "Of het blad in de fout is gegaan, daar durf ik geen uitspraak over te doen."

Hoezo? Je durft dus wél een uitspraak te doen over Van Wanten, maar niet over de andere partij? Waarom niet? Je bent toch mediajournalist? Politieke journalisten oordelen. Literaire journalisten oordelen. Sportjournalisten oordelen. In godsnaam, zelfs societyjournalisten oordelen, al was het over de jurk van Kylie Minogue! Alleen mediajournalisten schrikken daar altijd weer voor terug. Een lange analyse van strategische beslissingen op het directieniveau van de openbare omroep, ja, dat kan, maar durven zeggen, met de artikels in de hand: die en die journalist doet zijn job niet naar behoren – dat ervaart men als stielbederf.

Terwijl je hier zelfs geen mediaspecialist hoeft te zijn. Gewoon journalist is voldoende. De deontologische regels zijn dezelfde voor ons allemaal, ongeacht of je over de Wetstraat schrijft of over het huwelijk van Frans en Wendy. Wie vindt dat je dat niet mag verwachten van populaire pers, die neemt die populaire pers niet serieus. In haar interview met jou herhaalt Ilse Beyers maar liefst vijf keer dat haar mensen "journalistiek correct" werken of dat het "deontologisch verantwoord" moet zijn. Dan mag je haar daar toch ook op beoordelen?

Beste Brecht: she may fool you, maar mij in elk geval niet. De berichtgeving over Wendy Van Wanten – négen vernietigende stukken in een jaar tijd, waarin God en Klein Pierke die ooit met haar overhoop heeft gelegen, voluit mag gaan – is slechts de top van de ijsberg. Geen énkel stuk in Dag Allemaal is gedubbelcheckt. De mensen die zij opvoeren als ‘bron' zouden in elk echt journalistiek medium geweerd worden, omdat ze een te duidelijk belang hebben bij hun getuigenis. Of vind jij het kunnen dat de tantes van Sylvie Melodie de ex van hun nicht, met wie ze in een pijnlijke scheiding verwikkeld is, mogen betichten van huiselijk geweld? Dag Allemaal leeft ook van anonieme getuigen – niet dat dat deontologisch niet màg, als het relevant is en niet anders kan, maar als we het hebben over de jaloerse collega's van Rani De Coninck, dan zijn die voorwaarden niet vervuld. Hele reportages worden zonder bronvermelding haast letterlijk overgeschreven, recent nog een groot stuk over de scheidingsperikelen van Marie-Rose Morel, uit Het Laatste Nieuws. BV's worden zonder gêne ingezet in de concurrentiestrijd tussen de bladen: als Daisy Van Cauwenbergh een column heeft in TV-Familie, wordt ze afgemaakt in Dag Allemaal. Als Story en Het Laatste Nieuws de aanval inzetten op Ignace Crombé, dan mag hij in Dag Allemaal zijn liefdesnestje tonen, of we lezen plots hoe zijn arme bejaarde moeder lijdt onder alle vuile roddels. En voor wat het waard is: lang geleden schreef ik een column over hoe het blad bericht had over Tom Gernaey. Mijn hoofdredacteur kreeg toen een boze mail van de journalist in kwestie, waarin hij schreef dat "iedereen wist" dat ik bevriend was met Gernaey. Volstrekte onzin. Het zegt iets over hoe snel ze daar een gerucht geloven.

Dit is niet het dédain van een wereldvreemde intellectueel die zelfs Le Monde Diplomatique populistisch vindt. Het is het journalistieke oordeel van een man die de stiel geleerd heeft op de redactie van Het Laatste Nieuws, en al sinds zijn puberteit een enthousiaste lezer is van populaire bladen, inclusief Dag Allemaal. Ik begrijp maar al te goed waarom het zo veel gelezen wordt. Maar wat voor ons belangrijk is: Dag Allemaal verhoudt zich tot de journalistiek zoals Jomanda tot de geneeskunde. Stel dat één van Jomanda's patiënten morgen een zaak tegen haar aanspant, dan doet die dat mogelijk voor de aandacht en voor het geld. Maar het neemt niet weg dat Jomanda geen dokter is. En dat ze door geen enkele dokter verdedigd zal worden.

Zodoende. Het is zeker zo dat Wendy haar eigen geloofwaardigheid heeft ondergraven door eerst een commerciële deal te willen sluiten. Maar dat doet niets af aan het feit dat Dag Allemaal haar op een deontologisch onaanvaardbare manier door het slijk heeft gehaald. En dat ze niet de enige is met wie dat gebeurt.

Nog even tussen ons: vind je 65.000 euro echt zo veel? Was ik het over wie Dag Allemaal dergelijke zaken schreef, geen schadevergoeding zou hoog genoeg kunnen zijn. Eerlijk? Ik denk dat ik ergens een Albanees zou gaan zoeken, om het begrip ‘getrapte verantwoordelijkheid' een wat andere inhoud te geven.

Dan vind ik, al bij al, dan Wendy het nog beschaafd oplost.

Met hartelijke groeten,

Tom Naegels