Deze column verscheen in De Standaard van 10 november 2012.  

Ze willen het te graag. Mensen ter rechterzijde willen te graag dat de PvdA ook een extremistische partij is, in extremisme vergelijkbaar met het Vlaams Belang, zodat ze het politieke spectrum kunnen voorstellen als een perfect symmetrisch spiegelpaleis: het hatelijke, botte, platvloerse, agressieve en samenlevingsondermijnende racisme van de Lijst Dewinter vindt dan zijn gelijke in het… goh, ja, in wat eigenlijk?

‘In een partij die mensen tot bloedens toe slaat!’ volgens Liesbeth Homans in deze krant, (26 oktober). In Gazet van Antwerpen werd dat thema uitgewerkt: ‘Nog niet zo heel erg lang geleden sloegen hun partijleden mensen tot bloedens toe in elkaar aan de fabriekspoorten.’ Wacht, we zoeken verder, want als dat waar is dan wil je toch weten welke partijleden, hoe lang niet zo lang geleden, aan welke fabriekspoorten, en waarom de slachtoffers niet in de krant hebben gestaan. Het Laatste Nieuws dan maar? ‘PVDA+ schuwde het geweld niet.’ Jaja, dat weten we nu al. De Morgen? ‘N-VA heeft sterke twijfels bij het sektarische karakter van deze extreem linkse partij. Wat er binnen de gelederen van de PVDA+ broeit, is immers niet bekend.’ Hoezo, niet bekend? Ze slaan toch mensen tot bloedens toe?

En nu is er dus Michael Freilich, die oproept tot een cordon tegen de PvdA, want ‘daar zijn mensen bij die enkel en alleen geobsedeerd zijn door Israel’, aldus Freilich in Terzake, ‘dat zij het Groot Kwaad noemen, waarbij er bloed wordt gedronken.’ Lap, weer bloed. Het lijkt wel een satanistisch genootschap.

Gelukkig had Joods Actueel wél bewijzen voor die morbide stelling. ‘Jaaaa, we hebben die foto’s op onze website’, zei de hoofdredacteur. Bon, wat vinden wij daar? Een filmpje van in clown verklede mannen met een Israelische vlag op de borst geprikt, die in mei 2010 alweer een champagneglas gevuld met een rode vloeistof opdronken. Het begeleidende artikel maakt duidelijk dat het om demonstranten gaat die protesteerden tegen de steun van Dexia aan de Israelische kolonisatiepolitiek (hun woorden). Volgens hen verdiende de bank op die manier geld aan het bloed van de Palestijnen. Onder het roepen van: ‘Aan het geld, aan het bloed, schol!’ dronken ze het glas dan ook op, wat Joods Actueel en andere joodse organisaties deed denken ‘aan de ergste antisemitische stereotypen uit het verleden’. In de Middeleeuwen werd immers verteld dat joden kinderbloed dronken.

Mja. Het vergt creativiteit, die interpretatie, alsook een overschatting van de kennis van de geschiedenis van het antisemitisme bij de gemiddelde pro-Palestina-activist. Maar vooral: die demonstranten waren geen PVDA’ers. De partij was een van de 67 deelnemers, en niet de organisator. Het artikel zelf, uit 2010 dus, spreekt er schande van dat de SP.A en het ABVV bij de actie betrokken waren, en eist dat zij zich distantiëren. Uit de lange lijst met demonstranten leren wij dat ook Groen, Pax Christi en het ACV mee betoogden. Waarom moet er rond hen dan geen cordon?

‘Extremisme is nooit goed’, zei Freilich in Terzake. Dat is waar natuurlijk, maar hier lijkt het erop dat men naar extremisme verlangt. Het gehuil over de PvdA past in dezelfde emotionele dynamiek die de Vlaamse ondernemers aanzette om onze regering ‘Marxistisch’ te noemen, die prominente liberalen ertoe brengt om ieder nationalisme in de gaskamers te zien eindigen, of die ervoor heeft gezorgd dat De Wevers wat ongelukkige uitspraak over de stadsslogan, meteen werd gelezen als: ‘De maskers vallen af!’. Er is geen centrum meer, het centrum ben ikzelf; alle anderen zijn gevaarlijke extremisten die alleen maar doén alsof ze gematigd zijn.

In plaats van blij te zijn dat de PvdA gematigder en redelijk geworden is. Nee, we zoeken de ganse wereld af tot we een brief vinden uit 2011 waarin de partij hoopt dat Noord- en Zuid-Korea betere relaties zullen ontwikkelen en oorlog kunnen afwenden, wat dan met wat kwade wil kan worden uitgelegd als een steunbetuiging aan Pyongyang. Het lijkt Romney op campagne wel.

En zo evolueert Vlaanderen steeds verder naar een optelsom van twee democratieën, twee blokken die elkaar wantrouwen om culturele eerder dan politieke redenen, die beweringen uit het andere kamp op het leugenachtige af verdraaien en manipuleren, en die de etnische minderheden keurig onder elkaar hebben verdeeld.