Het is toch een rare kadee, die De Wever B. Dat gaat op bezoek in Downing Street tien, hét symbool van de Groot-Britse eenheidsstaat die de Welshmen, de Schotten en de Noord-Ieren gevangen houdt in een unie waartegen sommigen zelfs de wapens hebben opgenomen – en opeens doet hij alsof dat oude, multinationale Groot-Brittannië, een soort België in het kwadraat, hét voorbeeld is voor zijn frisse, onafhankelijke Vlaanderen van morgen! De Scottish National Party zal lachen. Het Welsh-nationalistische Plaid Cymru evenzeer. Om te zwijgen van Sinn Féin.

Ze hebben bij die partijen nochtans brieven liggen van De Wever, waarin hij precies het tegenovergestelde vertelt: 'Aan de heer Alex Salmond, voorzitter van de Scottish National Party. Wij wensen u en uw partij geluk met de verkiezingsoverwinning die u heeft behaald. Ze is een aansporing voor andere regio's die nog vastzitten in stroeve structuren die verstrikken. U legt de klemtonen die ook wij leggen en houdt een pleidooi voor een onafhankelijk Schotland, gericht op en geïntegreerd in een sterk Europa. We toosten nu al op de dag dat Vlaanderen en Schotland mekaar als onafhankelijke staten tegenkomen aan de Europese tafel.'

Zou hij op hetzelfde getoost hebben met David Cameron? Zou hij hem gezegd hebben dat híj de 'verstrikker' is, de Elio Di Rupo van het Verenigd Koninkrijk, die stroeve structuren oplegt aan moderne, ambitieuze natiestaten? Heeft hij gezegd: 'Het is door pipo's als gij dat wij in België geen regering gevormd krijgen'?

Om eens goed te lachen, plaatsen we hier nu de reactie van diezelfde Cameron op diezelfde overwinning van de Schotse nationalisten: 'De eenheid van het land is fragieler dan ooit tevoren. We moeten die smetvlek van het separatisme, die de Union Jack bevuilt, bekampen en verslaan. Wij, politici, mogen nooit toestaan dat een terecht en oprecht beleefde tweevoudige nationale trots – waarbij mensen er fier op zijn én Schot én Brit te zijn – opzijgeschoven wordt voor een ruw, boertig nationalisme. De Britishness is nu al een van de meest succesvolle voorbeelden van inclusief nationalisme: wij zijn een lichtend voorbeeld van wat een multi-etnische, multi-religieuze en multi-nationale samenleving kan én moet zijn.'

Wisten we niet beter, we zouden denken dat we Le Soir aan het lezen waren.

Het is dan ook om van te vloeken tot het speeksel van de muren druipt, wat ons ballonkanon heeft staan beweren tegen een van de leiders van de vrije wereld. 'Ik ben jaloers op u', stond hij te mouwvegen. 'Wat u in 9 dagen is gelukt, een regering vormen, daar moeten wij na 9 maanden nog aan beginnen. Stel u voor dat men u na die 9 dagen had gezegd: "So far so good mister Cameron, maar nu moet u ook nog eens een akkoord sluiten met Labour." Wel, dat is wat wij in België moeten doen.'

Dat is hoegenaamd níet wat hij in België moet doen! De vergelijking zou zijn: 'So far so good mister Cameron, maar nu moet u ook nog een akkoord sluiten met de winnaars van de verkiezingen in Schotland, Wales en Noord-Ierland, deelstaten waar men niet op u heeft kunnen stemmen, net zo min als u voor partijen uit die deelstaten heeft kunnen kiezen. Door die rare situatie hebben alle partijen zich teruggeplooid op de eigen gemeenschap en hebben ze er geen belang meer bij om het Verenigd Koninkrijk als Verénigd Koninkrijk te doen werken. De Schotten en de Welshmen eisen van u toegevingen die u niet kan doen, en toch bent u verplícht met hen een regering te vormen. Wel, dat is waar onze beweging in België op aangestuurd heeft, en zoals u weet steunen wij eenzelfde streven in de deelstaten van uw land.'

Als Cameron zo snel een regering heeft kunnen vormen – en het was al de langste regeringsonderhandeling in de geschiedenis van het VK – dan komt dat doordat bij nationale verkiezingen alle Britten op dezelfde partijen kunnen stemmen. De Wever weet dat. Waarom is hij dan niet eerlijk tegen de Britse premier?

Het gekke is: we weten dat allemaal. Ieder van ons heeft op school geleerd over het Britse kiessysteem, de roemruchte politieke geschiedenis van het land, de centraal geleide organisatie. En toch had ook ik een stuk nodig van Dave Sinardet, nota bene in Le Soir, om te zien wat ik zelf onmiddellijk had moeten zien: dat we zo verrukt zijn over die onverwacht vlotte hark die toch – dolletjes! – weet wat een badonkadonk is, dat we niet meer merken hoe hij op het hoogste internationale forum rond de pot staat te draaien over de essentie van wat hij ons in de maag wil splitsen.