Smullen, dat was het. Al die denkfouten en rare associaties, onbegrijpelijk voor buitenstaanders, maar zo betekenisvol en herkenbaar voor wie méé was… Heb ik even genoten van die raprap verwijderde Facebookpost van Hilde Claes.

1.   Het was niet voor het eerst dat het me opviel, maar hier was het wel érg treffend. Mijn goede collega Mia Doornaert, net als ik columniste bij de krant De Standaard, schreef recent precies het tegenovergestelde van wat ik amper twee dagen tevoren beweerd had. Dat is op zichzelf niet opmerkelijk (Mia Doornaert en ik schieten goed op maar zijn het doorgaans met elkaar oneens), maar wat me trof, was dat ons meningsverschil niet te wijten was aan een andere analyse van dezelfde realiteit, maar een geheel andere inschatting van hoe die realiteit er dan wel uitziet.   Om duidelijk te maken wat ik bedoel zal ik de twee columns uitgebreid citeren. Mia Doornaert begint met een anekdote over een dochter van vrienden, die in Brussel schoolloopt. Ze had een klap gekregen van een (mannelijk, islamitisch) klasgenootje, die dat rechtvaardigde door te beweren dat een man een vrouw màg slaan, “en als ze terugslaat zal Allah haar straffen.”…

Tom Naegels werd door Bart De Wever gevraagd om de inleiding te schrijven bij diens boek 'Werkbare Waarden' (Pelckmans).

Mediarel twee van het proces-Janssen: uitgerekend die nette VRT in de hoek, omdat ze foto's uit het strafdossier hebben getoond. En alweer stroomt Brussel niet vol met boze Belgen die stampvoetend hun recht op informatie opeisen.

De Standaard is een van de vele (alle) Vlaamse media die het valse bericht publiceren dat de BBC niet meer zou spreken van "voor en na Christus" omdat dat "niet neutraal" zou zijn.

Wat een wild geraas alweer, omdat Ronald Janssen op geen enkele manier afgebeeld wil worden. Wie denkt hij dat hij is? Jahweh?

Een bevraging voorstellen als een wetenschappelijke enquête, uitgerekend in een reeks over het academisch onderwijs: het viel te voorspellen dat hierover gestruikeld zou worden.

Sinds 9/11 heeft de krant acht grote redactionele bijlages gepubliceerd over de Verenigde Staten. Dat is een ware triomf van buitenlandverslaggeving. Alleen: over andere, minstens even belangrijke buitenlanden verschijnt er veel minder.

De krant schrijft de laatste tijd in haar eigen kolommen wel érg enthousiast over de eigen producten.

Als ombudsman van De Standaard ben ik tot mijn aanvankelijke verrassing ook die geworden van 'derden', contentleveranciers, van wie de eigen bijdragen onder de merknaam De Standaard verschijnen. Dat maakt De Standaard Online – die in vele opzichten haar taak als nieuwssite uitstekend vervult – tot een nogal eclectische verzameling van stijlen, inhouden, en journalistieke opvattingen.