Het was inderdaad opmerkelijk dat De Standaard Online, die als een van haar opdrachten heeft om het nieuws van de dag zo snel mogelijk online te plaatsen, dinsdag zeer lang wachtte om zelfs maar een kennisgeving te brengen van het feit dat Story de premier met veel geween en geknars van tanden betichtte van overspel.

De reden voor de aarzeling was een discussie die op de redactie plaatsvond: hoe gaan we hiermee om? Een dergelijk verhaal plaatst een krant als De Standaard immers voor een dilemma. Enerzijds is dit nieuws dat de krant noch de site ooit op eigen initiatief zou publiceren. De redactie huldigt het principe dat er niet wordt geschreven over het privéleven van politici, tenzij het maatschappelijk belang daarom vraagt. Dat is hier duidelijk niet het geval.

Anderzijds zorgt het feit dat Story anders met dat principe is omgegaan – en dan druk ik me zeer omzichtig uit – wél voor een nieuw nieuwsfeit. Waar je als krant niet omheen kan. Er helemaal niets over brengen, is dus ook niet mogelijk. Maar hoe breng je er iéts over, zonder onnodig veel aandacht te besteden aan een vorm van berichtgeving die je als redactie, laten we het maar zeggen hoe het is, misprijst?

Of, anders gezegd: hoe vertel je wat er voor De Standaard relevant is – nieuwsfeit 1: er is een journalistieke grens verlegd, nieuwsfeit 2: de premier ondervindt er politieke schade van – zonder hetzelfde te doen als wat je Story verwijt, nl.: ‘maatschappelijke relevantie’ als schaamlap gebruiken om sappige roddels breed uit te smeren? Ook als de krant alle registers van de verontwaardiging zou opentrekken – ‘schandalig dat Story zoiets durft te schrijven!’ – bestond dat risico.

Die aarzeling zorgde voor vertraging op een medium waar men geen vertraging meer gewend is. Uiteindelijk verscheen er pas na de middag een sec bericht, niet meer dan de mededeling die Yves Leterme via Belga had gestuurd: dat hij geschokt was en het hele verhaal ontkende. In de papieren krant van gisteren stond er niets op de voorpagina, en één pagina berichtgeving binnenin. In de papieren krant van vandaag verschijnt er nog één stuk, over hoe niemand het verhaal alsnog politiek recupereert.

De krant kiest er dus voor om ‘haar eigen lijn’ te volgen: we zouden het in andere omstandigheden nooit geplaatst hebben, dus schrijven we er nu ook niet meer over dan strikt noodzakelijk. Ik vind dat een eerbare, terechte keuze.

Wat niet wegneemt dat ze niet open kan staan voor discussie. Om nog maar eens een tweet van onze collega te citeren: #nieuwsisnieuws, hashtagt die (ah, de neologismen die de nieuwe media ons bieden.) Met andere woorden: zodra Story dit verhaal brengt, is het nieuws en is het je plicht om erover te berichten. Doe je dat niet, dan hou je informatie achter voor je lezers. Baseer je je daarvoor op morele gronden bovendien, dan ben je een omhooggevallen interloctueel die zich beter voelt dan het plebs en meent dat hij het moet ‘opvoeden’ door het vanalles te onthouden – ik parafraseer nu even, dit is niet meer wat mijn collega heeft getwitterd, sowieso zou het te veel aanslagen vergen, maar het lijkt me een goede, zij het misschien ruwe, samenvatting van het debat dat hierover onder journalisten woedt.

Een tegenwerping bij dat argument zou kunnen zijn, dat je op die manier een speelbal wordt van de beslissingen van anderen. En dat iedereen zo meegezogen wordt in een neerwaartse spiraal. Bladen als Story of Dag Allemaal wijzen immers ook naar ‘anderen’ die bepaald nieuws al naar buiten hebben gebracht, waardoor zij niet anders kunnen dan volgen: bij hen gaat het dan vaak over websites, allerlei discussiefora, of ‘leeft het op de sociale netwerken’.

Een en ander bewijst wel hoe moeilijk het is om je eigen lijn aan te houden. Omdat alle Vlaamse titels met elkaar verbonden zijn, en elke beslissing van de één, ook de anderen onder druk zet.