PARKETWOORDVOERDER Tom Jansens klonk bijna wanhopig, tijdens de persconferentie over de aanhouding van een man in de zaak-Remmery. ,,De zaak is nog niet opgelost. Ik herhaal: de zaak is nog niet opgelost.'' Het is nochtans te hopen van wel. De twee verdachten zijn al met hun volledige naam in meerdere kranten verschenen, hun huis werd getoond, hun buren (Eddy en Simonne) zijn geïnterviewd, ja zelfs de moeder van de verdachte vrouw kwam met naam, foto en reactie in de krant. Ter info: zij gelooft niet dat haar dochter het gedaan heeft.

,,Ledegem is een klein dorp'', zei Rik Vannieuwenhuyse. ,,Daarom heb ik liever niet dat haar naam in de media komt zolang niet honderd procent zeker is dat zij de dader is.'' Haha, grapjas. De vermoedelijke dader heet dus Bernard, zijn vrouw is Marijke, ze wonen in een zelfgebouwde fermette in de Boomlandstraat en hadden vaak ruzie met de buren, onder meer over een lawaaierige haan. Omdat dit De Standaard is, mag ik u hun achternamen niet verklappen, maar als u die wil kennen: De Morgen , Het Laatste Nieuws en Gazet van Antwerpen hebben daar minder problemen mee. De kinderen heten in ieder geval Joyce en Geoffrey. Joyce is getrouwd. Marijke heeft een zus die Caroline heet, hun beider moeder heet Simonne (net als de buurvrouw) en die draagt bloesjes met luipaardprint. Als Ledegem echt een klein dorp is, dan denkt de hele familie beter aan verhuizen.

Ik neem aan dat het redelijk doorslaggevend is als iemands DNA ergens wordt aangetroffen, maar toch: als de man ontkent, als er nog veel vragen zijn, wie neemt dan de beslissing dat een echtpaar, hun kinderen, ouders en zussen in de openbaarheid gegooid worden? Wie kent zich het recht toe om sneller te oordelen dan het parket?

Antwoord: elke redactie afzonderlijk. Ieder heeft zijn eigen richtlijnen. Is het M.V., Marijke V., Marijke V.D., of Marijke * stop! (Ja, hé, dat mag ik dus niet schrijven.) Iedereen kiest, wat de initiaalregel nogal zinloos maakt. Het Laatste Nieuws , voorzichtig, schreef dat ,,het kàn dat Bernard en/of Marijke de schrijvers zijn, maar dat het ook kan zijn van niet'', maar sprak tegelijk van een 'ontknoping' en liet alle collega's zeggen dat ze dat van Marijke nooit verwacht hadden. Het Nieuwsblad liet eveneens ruimte voor twijfel: ,,Wie is de échte schrijver van de dreigbrieven?'' De Morgen daarentegen pakt in zijn weekendkrant uit met een paginagroot profiel van de 'hoofdverdachte': ,,introvert, opvliegend, asociaal'', altijd kankeren tegen de Polen en uiteraard een kiezer van het Vlaams Belang.

Mijn god, denk ik dan, laat die Bernard * (tip: een gewezen Vlaams minister-president) het inderdaad gedaan hebben. Laat hem niet stoemelings aan zo'n postzegel gelikt hebben. Het is onwaarschijnlijk, ik weet het, maar stel het je voor Dat zou een ramp zijn.

Naar aanleiding van de arrestatie van Bernard * is ook opnieuw de discussie losgebarsten of we nu met racisme te maken gehad hebben. En of er niet te snel een symbooldossier van gemaakt is. ,,Deze zaak werd opgeklopt en schandelijk uitvergroot'', aldus professioneel lezersbrievenschrijver Bob Vansant. Een andere lezer, in Het Laatste Nieuws : ,,Koning, bisschop en politieke welweters werden erbij gehaald om duidelijk te maken dat de Vlamingen racisten zijn.'' Terwijl het gewoon ,,om een dispuut ging tussen twee mensen, waarvan de ene niet graag werkte op de post die haar was aangeduid.'' Ook De Standaard stelde zich gisteren in zijn commentaar de vraag: ,,Veel hoge woorden die in deze zaak zijn uitgesproken, worden plots ondraaglijk licht. Het gevoel overheerst dat we ons allemaal een beetje te snel hebben laten opnaaien."

Dat weet ik niet zo. Als iemand zeven dreigbrieven stuurt die eisen dat een vrouw haar hoofddoek afzet, mag dat dan geen racisme genoemd worden? Zelfs al zou het motief dan persoonlijke wrok zijn? Als jaloezie zich op deze manier uit, is dat dan niet abnormaal? Racisme wordt vandaag alleen nog als zodanig aanvaard als het puur is, onwrikbaar, niet vermengd met andere motieven: enkel de neonazi wordt erkend als racist. Terwijl het zich bijna altijd verbindt met andere, kleinmenselijke emoties: verbittering over een misgelopen promotie, eenzaamheid, een of andere angst, weet ik veel. En nee (zucht), het is niet alleen iets van bange blanke Belgjes die opgevoed moeten worden door verkrampte ivorentorenintellectuelen. Iedereen uit het op een andere manier, en in elke situatie anders. Dat maakt het net zo moeilijk te bestrijden. Je kunt er immers altijd een excuus voor bedenken: ,, Maar nee gij dat is ommes geen racisme, ons Marijke is gewoon jaloers! '' En zo gebeurt er nooit iets tegen. Alle statistieken ten spijt.