Het was weer Turken- en Marokkanenweek, hebt u dat ook gezien? Je krijgt daar geen vat op: eerst zijn ze maanden van de radar verdwenen, en dan plots krijgen we er niet genoeg van. Vorig weekend was het al begonnen: 'Wat loopt er mis onder de schijnbaar zo goed geïntegreerde Gentse Turken?' vroeg deze krant, en gaf meteen zelf het antwoord: 'Eer, wraak en wapens, een dodelijke cocktail'. Herbert Flack houdt zich klaar. Er had een Turk zijn ex neergekogeld op klaarlichte dag, vijf jaar geleden was dat ook al eens gebeurd, en tussendoor kon de krant nog drie min of meer gelijkaardige gevallen optekenen. 'Het zou populistisch en stigmatiserend zijn om hiervan een Turks of een cultureel probleem te maken', zegt Fatma Pehlivan, in een artikel dat precies dat doet. Waarna obligaat de echte verklaringen werden genoemd: armoede, illegaliteit, psychische problemen, totaal verschillende gevallen, onvergelijkbaar eigenlijk, bij Vlamingen noemen we het gewoon 'gezinsdrama' en daar zijn er de laatste vijf jaar wel meer dan twee van geweest – maar daarna belandden we toch weer even obligaat bij 'gekrenkte mannelijke trots binnen Turkse gezinnen'. Wat ik miste, is dat men er een Gents probleem van maakte. Hier in Berchem heb ik zulke dingen nog niet meegemaakt hoor. Al steek ik mijn hand niet in het vuur voor de Turken van het Zuid.

Eerwraak hadden we dus gehad, tijd voor de hoofddoek. Het is moeilijk om aan dat thema nog een originele draai te geven, maar je moet het hem nageven: het ìs Nordin Taouil gelukt. Een imam die oproept tot een scholenboycot, dat hadden we nog niet gezien. 'Een ophitsend discours dat bulkt van de clichés en de veralgemeningen', schreef De Standaard in haar verslag, waarna er sympathiserend over de directrice werd gezegd: 'Ze zucht.' Het is altijd fijn als je krant de feiten voor je samenvat.

Een godsgeschenk, anders kunnen we het niet noemen. Die idiote Taouil – ik mag dat zeggen, dit is een opiniestuk – heeft onze aandacht heerlijk weggeleid van het echte vraagstuk: mag een overheid haar macht aanwenden om in naam van de vrijheid, de vrijheid in te perken? Mag je sociale druk, peer pressure, tegengaan met de hakbijl van de wet? Kun je waarschuwen tegen sluipende islamisering, als de secularisering zo zichtbaar, in zoveel domeinen en vanuit zulke machtige posities wordt opgelegd? Lastige vragen, door de leerlingen pertinent gesteld. Gelukkig zijn ze nu vervangen door waar wij liever over praten: moslims zijn fanatici, ze zouden hun kinderen nog eerder onderwijs ontzeggen. Hitsig, hetzerig, heetgebakerd, zo kennen we ze. Tijd voor een polletje op de website.

En dan was er nog 'de eerste volledige enquête' over Marokkanen in België, uitgevoerd door de universiteit van Rabat, en 'exclusief' in Humo samengevat. Ze werd er gevolgd door een interview met vier bekende Marokkaanse Belgen, betiteld als 'Het Debat'. Ik heb er haast geen plaats meer voor zie ik, zoveel Marokkanennieuws was er. Alleen dit: ook in Het Debat gaan de meeste vragen weer over huwelijk, homo's, seks en gescheiden zwemmen. Terwijl er in die studie ook een heel hoofdstuk zit over de relatie tot de EU. Ik zeg maar wat.

Misschien is dat eens een taboe om te doorbreken. Hoe wij, Vlamingen, journalisten en lezers, altijd over dezelfde onderwerpen willen praten. En die altijd op dezelfde manier behandelen. Met dezelfde invalshoek, dezelfde sympathieën, dezelfde ergernis ook voor mensen die er anders over denken. Die men er dan van beschuldigt taboes in stand te houden. Waarna er een groot debat moet komen, steevast geleid door een Vlaming, waarin opnieuw over dezelfde onderwerpen gepraat wordt omdat men denkt dat de Vlaamse lezers alle vorige grote debatten niet gevolgd hebben.

Onze kennis evolueert niet. Ons interesseveld verbreedt niet. Het Debat leidt nergens toe. Zelfs het feit dat een Marokkaanse vrouw tegenwoordig geen zeven kinderen meer heeft, wordt in Humo als het 'doorbreken van een cliché' voorgesteld. Hebben zelfs de journalisten van Humo dan geen Marokkaanse vrienden?

Daar komt het waarschijnlijk op neer. Je schrijft beter, rijker, veelzijdiger, over de dingen die je kent. Je kan het een blanke, niet-gelovige journalist uit de middenklasse niet verwijten dat hij meer begrip heeft voor een blanke, niet-gelovige schooldirecteur uit de middenklasse. En dat hij verbaasd staat te kijken naar die woeste moslima's, die zoveel spel maken over een stuk stof. En dat drie Turkse moordenaars meteen een patroon vormen, terwijl zelfs twintig Vlaamse dat niet doen. En dat hij altijd dezelfde vragen stelt, omdat dat de enige vragen zijn die hij kan bedenken.

Bovendien, wie vindt het erg? Er zijn toch geen moslims die deze krant lezen. Die zoeken iets meer, nu ja, ophitsends. Iets met meer clichés, en veralgemeningen.