Gelijk heeft-ie, Bart De Wever. Voor de Orde van Geneesheren ermee, met die Waalse psychiater die hem een borderliner noemde, of een psychopaat, of een passief-agressieve bipolair – in ieder geval: een kind-koning die dringend eens gepakt moet worden. En dat zonder hem ook maar één keer te onderzoeken! Zo kennen we die Waalse dokters weer. Je zal zien: straks schrijft hij hem nodeloos medicatie voor. Geen wonder dat de ziekteverzekering failliet gaat.

Al zal de Orde werk hebben met zulke gevallen. Haast iedere week staat er ergens een psychiater in de krant die op basis van wat hij leest, een diagnose bij elkaar verzint. Er bestaat een medische term voor: het Chris Dillen Syndroom. Makkelijk te herkennen, de Chris Dillen van dienst zegt namelijk steeds hetzelfde: 'Over dit specifieke geval kan ik niets zeggen, want ik heb de zaak niet van nabij gevolgd, maar algemeen kun je wel stellen dat.' Waarna hij iets algemeens stelt over dit specifieke geval.

Het toeval wil dat deze week ons een mooi voorbeeld toespeelt. Het parket vermoedt dat de dader van de bijna-moord op de elfjarige Sofie, haar eigen zus is. Zijzelf ontkent, een motief is onbekend, en wat zegt Peter Adriaenssens? 'Over de feiten weet ik alleen wat ik vernomen heb van het parket, maar er zijn twee hypothesen. Ofwel kampt de vermoedelijke dader met een depressie, of een gedragsstoornis. Ofwel heeft ze impulsief gehandeld in een vlaag van paniek of onder stress. Maar dat ze in dat geval blijft ontkennen wanneer het parket zegt duidelijke aanwijzingen te hebben, zoiets zien we niet vaak. Misschien heeft de vermoedelijke dader een antisociale persoonlijkheid?'

Dat was dan nog in deze krant, waar er altijd wat meer 'misschiens' en 'vermoedelijks' worden gebruikt dan elders. In andere filosofeert Adriaenssens over 'er zijn ook jongeren die thuis een terreurbewind voeren, die altijd de andere kinderen onderdrukken, hyperdominant zijn en anderen hun wil opleggen, zonder dat ze psychisch ziek zijn', en 'als ze echt blijft ontkennen, wijst dat erop dat ze een gestoorde persoonlijkheid heeft.' Vergelijk dat met gezinstherapeut Dirk De Wachter donderdag in Terzake: 'Laten we voorzichtig blijven met onze hypothesen. Eigenlijk zou ik graag de hypothese hebben dat dit een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden is', en je merkt meteen hoe vreemd dát klinkt: een tv-psychiater die voorzichtig blijft.

Want het Chris Dillen Syndroom komt vaak voor. Dag Allemaal ontvangt een brief van Marc Dutroux waarin die de ontvoering van Julie en Mélissa ontkent, en wat zegt psychiater Myriam Van Moffaert? 'Ik heb wel vaker meegemaakt dat psychopaten alle schuld op anderen steken. Soms escaleert dat en geeft men op de duur "de duivel, de schuld. Ik denk dat ik hem ziek zou verklaren, indien ik hem nu zou onderzoeken' (24 september).

Of Gazet van Antwerpen heeft vernomen dat Angelina Elander 'nu ook verliefd is op Sekkaki', en Chris Dillen analyseert: 'Zware criminelen hebben vaker aanbidsters. Het zijn vrouwen die door een minderwaardigheidsgevoel niet in staat zijn om een normale relatie aan te gaan. Vrouwen met een borderline-persoonlijkheidsstoornis, die er stiekem over fantaseren om ook zulke zware feiten te plegen' (14 april).

En dit is ook een mooie: 'Zelf blijft Kim Geybels ontkennen dat ze drugs genomen heeft, maar hulpverleners weten heel goed dat dokters een risicogroep zijn voor drugsverslaving.' (Het Laatste Nieuws, 2 september)

Profilen heet dat. Naar het schijnt worden daar vandaag de meeste moorden mee opgelost. In dit geval is het profilen met de natte vinger: geef mij twee elementen en ik lever u een diagnose. Meestal wordt het toegepast op misdadigers en verdachten, maar als het voor hen mag, waarom dan niet voor politici? (En columnisten?)

Het één-tweetje tussen De Wever en die psychiater heeft alvast één heilzaam effect voor de contrapreformateur: het bevestigen van het toch al stevige Vlaamse vermoeden dat die Franstaligen een bende hysterici zijn. Mogelijk bipolair. Met een holocaustcomplex. Ze wíllen dat De Wever Hitler is, zodat zij de vervolgde Jood kunnen spelen. Over dit specifieke geval kan ik niets zeggen want ik heb de zaak niet van nabij gevolgd, maar in de literatuur is het ruim gedocumenteerd: 't is typisch gedrag van een kind dat nooit geleerd heeft op eigen benen te staan.