Het is toch een rare kadee, die De Wever B. Dat gaat op bezoek in Downing Street tien, hét symbool van de Groot-Britse eenheidsstaat die de Welshmen, de Schotten en de Noord-Ieren gevangen houdt in een unie waartegen sommigen zelfs de wapens hebben opgenomen – en opeens doet hij alsof dat oude, multinationale Groot-Brittannië, een soort België in het kwadraat, hét voorbeeld is voor zijn frisse, onafhankelijke Vlaanderen van morgen!

Keer op keer zie je populaire media grenzen verleggen die eigenlijk niemand verlegd wilde zien, waarna ze beweren dat ze dat helemaal níet gedaan hebben, dat ze exact hetzelfde doen als de zelfverklaarde-kwaliteitspers.

Mbark Boussoufa kiest dan toch niet voor Grozny in tsjetsjenië, maar gaat voor haast even belachelijk veel geld voetballen in Dagestan.

Er moet mij iets van het hart. Ik begrijp de voorvechters van België niet meer.

Met het verwijt van Siegfried Bracke dat de VRT 'het beste van zichzelf geeft om de Belgische identiteit te promoten. Dat is wat in de vaktaal framing heet', bereiken we een glorieus hoogtepunt in onze politieke retorische cultuur: werkelijk élke stroming beschuldigt haar tegenstanders er nu van aan 'framing' te doen.

Al die bouwmetaforen in de Vlaamse regering zeg! CD&V en N-VA die uit 'teflon en beton opgetrokken' zijn, de regering zelf die volgens Groen! 'met spuug en paktouw' aan elkaar hangt, Vlaams Belang dat meent dat Lieten 'brandhout maakt' van de eigen bevoegdheden. Zeg nog eens dat de Belg geboren wordt met een baksteen in de maag.

Na Angela Merkel en David Cameron noemt nu ook Sarkozy de multiculturele samenleving "mislukt". Wie volgt? De Paus? De rector van de Universiteit Hasselt?

Zou het in Joegoslavië ook zo gelopen zijn? Een eindeloos aanslepende politieke crisis, alleen te begrijpen door specialisten, die precies doordàt hij zo technisch is, steeds emotionelere reacties oproept?

We gooien de vraag maar klaar en duidelijk op tafel, stop met draaien rond die pot, het hek is nu toch van de dam. Zijn Vlaams-nationalisten onaangename mensen? Voilà. Daar gaat het om.

Politiek ietsisme: sinds de Witte Mars is het meer regel dan uitzondering. Mensen engageren zich alleen nog als het vaag genoeg blijft, als ze hun verantwoordelijkheid op elk moment kunnen ontduiken: wij nemen geen standpunt in, wij geven gewoon Een Signaal.