Herdenkingen van 1968 gaan vrijwel uitsluitend over de linkse contestatie. Tom Naegels heeft ook oog voor de overkant: rechts vond zichzelf in die periode juist opnieuw uit. (Verschenen in De Standaard van 14 april 2018)

Tom Naegels wikt de kansen van Be.One, de nieuwe partij van Dyab Abou Jahjah. Zal ze genoeg gewicht in de schaal kunnen leggen? En kan Abou Jahjah zo’n project dragen? (Verschenen in De Standaard van 17 februari 2018)

Aanslagen, rellen en Trump hebben ons niet onverdraagzamer gemaakt, wel integendeel. Tom Naegels ziet dat de bevolking diversiteit langzaam maar zeker leert accepteren, al is er geen reden om te jubelen. (Verschenen in De Standaard van 23 december 2017)

Een democratie kan best een portie fake news verdragen. Verschenen in De Standaard van 25 november 2017

Het viel te verwachten: nadat de media eerst werden verweten de gebeurtenissen in Keulen te hebben verzwegen, wordt hen nu verweten die gebeurtenissen te hebben opgeblazen. Sommigen spreken zelfs van “de brand in de Rijksdag van onze tijd”.

Toen Harold Polis ontslagen werd, vreesden velen voor een verschraling van het boekenlandschap. Nu lijkt het alsof eerder het omgekeerde gebeurd is: Polis blijkt erin geslaagd te zijn om het fonds dat hij bij De Bezige Bij opgericht had, te repliceren bij Pelckmans. Terwijl het oude fonds Pelckmans, dat onder Karl Drabbe boeken publiceerde die in de catalogi van die mainstream uitgeverijen vreemd zouden hebben gestaan maar er net daarom een interessante aanvulling bij vormden, de facto verdwenen is.

Eerlijk: toen bekend raakte dat Luc Tuymans die foto van Katrijn Van Giel tot een schilderij had bewerkt, had ik nooit gedacht dat er ook maar een seconde discussie over zou ontstaan. Het plagiaat was zo overduidelijk. Maar ik werk dan ook in twee sectoren, de literatuur en de journalistiek, waar het heel helder is wat ‘plagiaat’ betekent, en ook dat het absoluut niet kan.

Didactisch is ze wel, die arrestatie van Dieudonné. Het is altijd nuttig om zelf te ervaren wat het betekent om geschokt te zijn, als je vindt dat de freedom of speech er ook is voor meningen die schokken.

Hé, da’s een interessante parallel. Zuhal Demir wil helemaal niets weten van Dyab Abou Jahjah (no shit, Sherlock) en stelt: als dié man een allochtoon is, noem mij dan maar een ex-allochtoon. En dat is nu eens precies dezelfde redenering als die van Vlamingen die niets willen weten van het Vlaamsnationalisme.

Deze column verscheen in De Standaard van 22 juni 2013. Wat vooraf ging: in de Antwerpse kleuterschool De Blokkendoos wordt een van de leraressen, een jonge (autochtoon-)Vlaamse vrouw die haar eerste jaar voor de klas staat, door de moeder van een van haar leerlingen, een Marokkaans-Vlaamse vrouw, ervan beschuldigd dat ze de kleuter seksueel zou hebben misbruikt. Dagenlang staat er iedere dag een woedende groep (allochtone) ouders aan de schoolpoort, die soms expliciete bedreigingen uiten aan het adres van de school en de juf. Volgens de school gaat het om een misverstand of mogelijk inbeelding, en ook het gerecht communiceert al vroeg dat er geen aanwijzingen zijn om de lerares ergens van te beschuldigen. De publieke opinie splitst zich op volgens etnisch-religieuze lijnen: voor het gros van de autochtone Vlamingen gaat het om massahysterie, mogelijk veroorzaakt door de ultra-preutse islamitische cultuur, of mogelijk aangeblazen door de militant-salafistische (en pro-jihadistische) vereniging Sharia4Belgium, waarmee de moeder in verband gebracht wordt. Onder veel moslims leeft dan weer eerder de overtuiging…