Het is nu al mijn mediamoment van het jaar: de absurditeit van die persconferentie, waarin een vader en een zoon dik tegen hun zin kwamen vertellen dat ze niets zouden vertellen, maar dat ze op vraag van de pers diezelfde pers bijeenriepen om haar te vragen hen met rust te laten – en ondertussen knetterden en knetsten de camera’s als werd er net buiten beeld, onverschillig voor de wrok en het leed dat aan deze tafel zat verzameld, uitbundig gedanst in een bad vol Kellogg’s Special K.