Ze willen het te graag. Mensen ter rechterzijde willen te graag dat de PvdA ook een extremistische partij is, in extremisme vergelijkbaar met het Vlaams Belang, zodat ze het politieke spectrum kunnen voorstellen als een perfect symmetrisch spiegelpaleis: het hatelijke, botte, platvloerse, agressieve en samenlevingsondermijnende racisme van de Lijst Dewinter vindt dan zijn gelijke in het… goh, ja, in wat eigenlijk?

Eén onnozele tweet, en je haalt twee voorpagina’s. Ik weet nu al wie er straks die malle flutverkiezing van ‘invloedrijkste twitteraar’ wint: Vincent Kompany, de ‘prins van België’ volgens De Morgen, een voetballer volgens anderen. Wint een wedstrijd, is daar blij mee, post een tweet, en hop: ‘Bart De Wever heeft er een onverwachte maar te duchten tegenstander bij,’ schrijft Het Laatste Nieuws. Nou.

Nadat de bekende psychiater Walter Vandereycken had toegegeven dat hij seksuele relaties had aangeknoopt met sommige van zijn patiënten, regende het verontwaardiging in de pers. Voorspelbare kritiek: hij gaf het dan misschien wel toe, maar hij minimaliseerde het! Hij vond het niet zo erg! Precies zoals bisschop Vangheluwe! Maar deed Vandereycken echt? Zijn eerste woorden op Terzake: ‘Er zit daar een hele donkere bladzijde, waar ik ook moreel in de knoei mee lig. Ik heb brokstukken gemaakt die ik niet meer kan lijmen. Ik heb fouten begaan.’ Een beetje later, precies over die toestemming, zegt hij: ‘Wat is onderlinge toestemming? Het ging over volwassen mensen maar daar speelt – en da’s natuurlijk een belangrijk probleem in onze situatie – daar speelt natuurlijk ook afhankelijkheid. In welke mate kan iemand ja of nee zeggen?’ En nog wat later: ‘Je kan niet tegelijkertijd een relatie aangaan en therapie. Zelfs geen vriendschapsrelatie, moet zelfs niet seksueel zijn. Een vriend is geen therapeut, en een therapeut is geen vriend.’ Dat is toch redelijk duidelijk? Ligt het niet eerder aan ons, toeschouwers? Ons al op voorhand kwaad maken omdat die dader weer zéker geen berouw zal tonen! – en dan teleurgesteld zijn als dat toch zo is. Eisen dat hij zich verontschuldigt, en die verontschuldigingen vervolgens onmiddellijk verwerpen. We willen dat hij berouw toont, maar we willen het hem niet schenken.

Deze column verscheen in De Standaard van 29 september 2012. Wat vooraf ging: twee weken later, op 14 oktober 2012, zijn er gemeenteraadsverkiezingen en zittend Antwerps burgemeester Patrick Janssens ging voor het eerst in debat met zijn uitdager Bart De Wever.   Wat valt er nu af te leiden uit dat eerste Antwerpse kopstukkendebat van afgelopen zondag? Als je de kranten mag geloven: alles en niets. De Standaard vond het een ‘venijnig steekspel’ dat ‘baadde in vitriool’ en ‘droop van het zuur’. ‘Beide tenoren speelden bijwijlen scherp de man’, ja, ‘bitser kon het debat niet van start gaan’.   En dan kopt Gazet van Antwerpen: ‘Toenadering tussen De Wever en Janssens.’   Hoe kan dat? De beoordelingen zijn compleet tegengesteld. GvA-commentaarschrijver Lex Moolenaer, tevens een van de moderatoren van het debat, zette in zijn editoriaal: ‘Na afloop, bijna twee uur later, hadden veel aanwezigen vooral onthouden hoe mild De Wever zich had uitgelaten over het beleid van zijn grootste rivaal. De N-VA-kopman…

Als er nu één man met recht en reden ‘de moslimgemeenschap’ kan worden genoemd, dan is het wel imam Nordine Taouil. Hij vertegenwoordigt op zijn eentje alle mogelijke aspecten en facetten en nuances van de islamitische beleving: van griezelige radicaal waar “de gematigde moslims” zich dringend van horen te distantiëren, tot gematigde moslim die zich onder luid applaus distantieert van de griezelige radicalen.

Het is nu al mijn mediamoment van het jaar: de absurditeit van die persconferentie, waarin een vader en een zoon dik tegen hun zin kwamen vertellen dat ze niets zouden vertellen, maar dat ze op vraag van de pers diezelfde pers bijeenriepen om haar te vragen hen met rust te laten – en ondertussen knetterden en knetsten de camera’s als werd er net buiten beeld, onverschillig voor de wrok en het leed dat aan deze tafel zat verzameld, uitbundig gedanst in een bad vol Kellogg’s Special K.

Het is abnormaal. Ik zeg het zoals het is. Het is abnormaal om in het openbaar een spandoek te dragen met daarop: ‘Wij houden nog steeds van An en Eefje en van Julie en Melissa.’ Tenzij u familie bent van een van die meisjes, of een hele, hele dichte vriend, is dat abnormaal. Het is abnormaal om helemaal vanuit Hamme met de trein naar Malonne te komen, drie uur heen en drie uur terug, om een kaartje af te geven om de zusters te vragen ook eens aan de vermoorde kinderen te denken. Het is abnormaal om t-shirts te maken met, ik citeer, ‘de afbeelding van Martin en daaronder teksten als “Leugenares, moordenares, kinderbeul, monster”.’ Wat doé je achteraf met zo’n t-shirt? Mee gaan joggen?

Deze column verscheen in De Standaard van 30 juni 2012. Wat vooraf ging: als een dertienjarig meisje wordt gepest en die pesterijen ook nog een filmen en op Youtube zetten, deelt de moeder van het slachtoffer het filmpje op Facebook, én geeft ze een groot interview in Het Laatste Nieuws. So it goes. Mensen zijn zo verontwaardigd omdat een meisje wordt gepest, dat ze zelf gaan pesten. Dat oorspronkelijke filmpje, waarin een meisje van dertien door een schoolgenote aan het haar wordt getrokken, geslagen en gestampt: het is schrijnend, welzeker. Maar de manier waarop de daderes vervolgens op drie ‘haatgroepen’ op Facebook wordt geïntimideerd en met de dood bedreigd – haar telefoonnummer en thuisadres worden vrijgegeven, uit de comments blijkt dat ze ook werkelijk is opgebeld om te worden uitgescholden – het is om jezelf te bedelven in een met de mond gegraven graf, zo deprimerend. Ik hoop dat uw kennis van het West-Vlaams en jongerenjargon fris genoeg is, want dit is…

Ik word diep ongemakkelijk van Annemie Turtelbooms ‘fundamentele oplossing’. En niet omdat die, als je ‘t zo citeert, ongepaste historische associaties oproept waar ik me dan achteraf voor moet verontschuldigen in Joods Actueel. Waarom zou de ‘fundamentele oplossing’ voor Fouad Belkacems haatzaaierij erin bestaan hem ‘de Belgische nationaliteit afnemen, zodanig dat hij ook kan uitgeleverd worden’. Is dat een vorm van outsourcing, om de kosten te drukken? Of gaat het dieper – heeft het ermee te maken dat Belkacems opvattingen als ‘on-Belgisch’ worden gekwalificeerd, of als ‘veel meer Marokkaans dan Belgisch’? Gaat het dus om een machtsargument: ‘Je bent toch zo zot van de islam, nee? Awel, ga dan terug naar de islam!’

Hoe heerlijk is het om je weer zestien te voelen. Zoals wij in de vroege jaren negentig grolden over de vermeende eis van het beleid dat allochtonen hespenrolletjes met witloof in kaassaus zouden moeten kunnen bereiden – ‘ik kan dat ook niet, moet ik nu terug naar eigen land?’ – zo zag je deze week mensen zich vrolijk maken over zinnen uit dat starterspakket voor gezingsherenigers. ‘Allez, “De Vlaming is stipt”, ik ben nochtans altijd te laat.’ Ah, het inburgeringsdebat: altijd hetzelfde, altijd hetzelfde. Van karikatuur over karikatuur vestigt zich de multicultuur.