Deze column verscheen in De Standaard van 23 februari 2013. Wat vooraf ging: De Standaard onthulde dat het Antwerpse OCMW weigert om de aids-remmers te betalen van een aantal hiv-patiënten die illegaal in België verblijven. Liesbeth Homans, Antwerps schepen van Sociale Zaken en OCMW-voorzitster communiceerde daarop dat dringende medische hulp aan mensen zonder verblijfsdocumenten, gekoppeld zou kunnen worden aan vrijwillige terugkeer. Toen veel mensen daar verontwaardigd op reageerden, riep ze in een persbericht op om de “opzettelijk foutieve communicatie” te stoppen.   Maar welke ‘opzettelijk foute, al dan niet haatdragende communicatie’ moet er dan stoppen, volgens Liesbeth Homans? Op welke manier is er zelfs geen ‘minimum aan respect voor de waarheid’ betoond?   Ze heeft het toch zelf gezegd, in haar eigen persbericht van maandag, dat nota bene toen al bedoeld was om ‘ongenuanceerde berichtgeving’ recht te zetten: mensen zonder papieren en zonder geld, maar mét hiv, krijgen hun aidsremmers niet terugbetaald door het OCMW, als ze die in hun land van herkomst ook…

Onverwachte gedaanten die de Tea Party al heeft aangenomen! Nadat de Vlaamse ondernemers eerder al vergeleken werden met de extreem-gekke vleugel van de Republikeinse partij, was het deze week de beurt aan én de N-VA (Bruno Tobback: ‘We lachten heel de tijd met de onzin van de Tea Party. Waarom doen we dat niet met de uitspraken van de N-VA?), én het Liberaal Vlaams Studenten Verbond (Noel Slangen: ‘Een honderdtal yuppies die onze eigenste Tea Party-beweging dreigen te vormen’). Iemand moet Michelle Bachmann, Ron Paul, Glenn Beck of Sarah Palin toch eens opbellen om te vertellen dat er in een door een socialistische homo geregeerd Europees land, een vereniging met liberal in de naam, door een andere liberal ‘Tea Party’ wordt genoemd.

Is er dan een taboe rond dementie? Laat het ons hopen, want Studio Brussel moet het doorbreken met de nieuwste Music For Life – overigens de eerste na de allerlaatste, waarmee ze vast ook een taboe doorbreken.

Die arme Luc Van Der Kelen.

De Standaard is een van de vele (alle) Vlaamse media die het valse bericht publiceren dat de BBC niet meer zou spreken van "voor en na Christus" omdat dat "niet neutraal" zou zijn.

Een bevraging voorstellen als een wetenschappelijke enquête, uitgerekend in een reeks over het academisch onderwijs: het viel te voorspellen dat hierover gestruikeld zou worden.

Sinds 9/11 heeft de krant acht grote redactionele bijlages gepubliceerd over de Verenigde Staten. Dat is een ware triomf van buitenlandverslaggeving. Alleen: over andere, minstens even belangrijke buitenlanden verschijnt er veel minder.

De krant schrijft de laatste tijd in haar eigen kolommen wel érg enthousiast over de eigen producten.

Als ombudsman van De Standaard ben ik tot mijn aanvankelijke verrassing ook die geworden van 'derden', contentleveranciers, van wie de eigen bijdragen onder de merknaam De Standaard verschijnen. Dat maakt De Standaard Online – die in vele opzichten haar taak als nieuwssite uitstekend vervult – tot een nogal eclectische verzameling van stijlen, inhouden, en journalistieke opvattingen.

In de razende, chaotische uren na het Pukkelpop-drama heeft de site van de krant een uitschuiver gemaakt door te snel (op dat moment onjuiste) dodentallen te noemen