Nu ben ik doorgaans de eerste om te vinden dat het privéleven van politici niet in de pers hoeft te komen, maar de aplomb waarmee Pol Van Den Driessche en zijn maten zich daarop beroepen, en het onverholen misprijzen waarmee ze de aantijgingen over zijn wangedrag wegwimpelen – het maakt me diep ongemakkelijk. Dat stuk in Humo, laat het ons niet uit het oog verliezen, is pretty damn damning. Vijf getuigen die met open vizier hetzelfde verhaal vertellen: drie slachtoffers, twee vakbondsmensen, en een toenmalige vertrouwenspersoon voor seksuele intimiteiten op de werkvloer. En negen anonieme getuigen. Die allen spreken over zaken waarvan ik me afvraag of ze niet wat te snel tot ‘de privésfeer’ gerekend worden. Herhaaldelijk seksueel grensoverschrijdend gedrag, in een machtsrelatie, van een man die voor de zoveelste keer een publieke, leidende functie ambieert – is dat privé?

Het blijft een iconisch beeld: de hongerstaker met dichtgenaaide lippen, die iedere dag een beetje verder wegkwijnt onder zijn dunne deken. Vanwege die lippen moet de camera nabij komen, wat de aandacht afleidt van het morsige rommeltje aan matrassen, kleren, zelfgekliederde spandoeken en nostalgische actievoerders dat zo’n bezetting doorgaans oplevert. Hij focust op één machtig gelaat: tragisch en uitdagend, dominant en onderworpen, half Jezus, half Pinhead.
Maar het werkt niet.

Er leven meer zelfstandigen in armoede, dan dat er villa’s in Frankrijk bezitten. Dat liet Unizo me maandag weten in een mailtje. Een dag later werd het tot reportages verwerkt. ‘Cliché van “rijke zelfstandige” sneuvelt.’ ’15 procent zelfstandigen leeft in armoede.’ Vijftien procent, dat is het landelijk gemiddelde. Ik vond het een gek mailtje. Unizo gaat in de aanval tegen een stelling die nooit is verkondigd. Ze volgt de strategie van de veronderstelde veralgemening.

Smullen, dat was het. Al die denkfouten en rare associaties, onbegrijpelijk voor buitenstaanders, maar zo betekenisvol en herkenbaar voor wie méé was… Heb ik even genoten van die raprap verwijderde Facebookpost van Hilde Claes.

Mediarel twee van het proces-Janssen: uitgerekend die nette VRT in de hoek, omdat ze foto's uit het strafdossier hebben getoond. En alweer stroomt Brussel niet vol met boze Belgen die stampvoetend hun recht op informatie opeisen.

Wat een wild geraas alweer, omdat Ronald Janssen op geen enkele manier afgebeeld wil worden. Wie denkt hij dat hij is? Jahweh?

Zwijg me van ideologie. Een mens wordt dat zo hartgrondig beu, dat systematische liegen over elkaars gedachtegoed om er zelf positief tegen af te steken.

Verheugen doet het zeker, al die hoop die wordt gesteld in openbare zwembaden, parken, zandbakken en speelpleinen.Maar verwacht er niet te veel van.

Kijk toch eens naar het enorme belang dat er aan berouw wordt gehecht, in de commentaren op dat interview met Vangheluwe.

Het is toch een rare kadee, die De Wever B. Dat gaat op bezoek in Downing Street tien, hét symbool van de Groot-Britse eenheidsstaat die de Welshmen, de Schotten en de Noord-Ieren gevangen houdt in een unie waartegen sommigen zelfs de wapens hebben opgenomen – en opeens doet hij alsof dat oude, multinationale Groot-Brittannië, een soort België in het kwadraat, hét voorbeeld is voor zijn frisse, onafhankelijke Vlaanderen van morgen!