In het journalistieke jaaroverzicht van 2020 van De Standaard, blikt Tom Naegels terug op de berichtgeving over George Floyd en de Black Lives Matter-protesten. (Verschenen in De Standaard van 2 januari 2021.)

Nu er alweer een nieuwe generatie koketteert met de nazi’s, heeft het geen zin om radicaal-rechts te blijven zien als verdwaalde schapen die met de juiste strategie weer bij de kudde kunnen worden gebracht, schrijft Tom Naegels. (Verschenen in De Standaard van 28 november 2020.)

Is de woke-beweging onverdraagzaam, of kan de elite niet om met tegenspraak? (Verschenen in De Standaard van 11 juli 2020.)

Zoals de titel van haar pamflet ‘Zwijg, allochtoon!’ al doet vermoeden, is Rachida Lamrabet ervan overtuigd dat ze bij Unia ontslagen werd omdat ze 1. allochtoon is en 2. niet gezwegen heeft. Het essay toont een ontluisterende waarheid: allochtonen en autochtonen hebben elkaar compleet klemgezet.

Het viel te verwachten: nadat de media eerst werden verweten de gebeurtenissen in Keulen te hebben verzwegen, wordt hen nu verweten die gebeurtenissen te hebben opgeblazen. Sommigen spreken zelfs van “de brand in de Rijksdag van onze tijd”.

Didactisch is ze wel, die arrestatie van Dieudonné. Het is altijd nuttig om zelf te ervaren wat het betekent om geschokt te zijn, als je vindt dat de freedom of speech er ook is voor meningen die schokken.

“Negers!” stond er op de gevel van Peter Verlinden. En hij klaagde aan dat racisme in Vlaanderen vandaag op zoveel onverschilligheid stuit. Maar is dat niet net goed?

Dit opiniestuk verscheen in De Standaard van 24 oktober 2013. Wat vooraf ging: ook in Vlaanderen pikken antiracistische activisten stilaan de wapens op tegen Zwarte Piet.

Ik word diep ongemakkelijk van Annemie Turtelbooms ‘fundamentele oplossing’. En niet omdat die, als je ‘t zo citeert, ongepaste historische associaties oproept waar ik me dan achteraf voor moet verontschuldigen in Joods Actueel. Waarom zou de ‘fundamentele oplossing’ voor Fouad Belkacems haatzaaierij erin bestaan hem ‘de Belgische nationaliteit afnemen, zodanig dat hij ook kan uitgeleverd worden’. Is dat een vorm van outsourcing, om de kosten te drukken? Of gaat het dieper – heeft het ermee te maken dat Belkacems opvattingen als ‘on-Belgisch’ worden gekwalificeerd, of als ‘veel meer Marokkaans dan Belgisch’? Gaat het dus om een machtsargument: ‘Je bent toch zo zot van de islam, nee? Awel, ga dan terug naar de islam!’