Dit jaar is het precies tien jaar geleden dat mijn korte roman Los verschenen is, wat aanleiding mag zijn voor een welgemeend “say WHAT???” Steven De Lelie bewerkte de tekst tot een monoloog, en voert die in januari en februari op in Theater Aan De Stroom.

Didactisch is ze wel, die arrestatie van Dieudonné. Het is altijd nuttig om zelf te ervaren wat het betekent om geschokt te zijn, als je vindt dat de freedom of speech er ook is voor meningen die schokken.

De reden waarom de artistieke sector al zo lang machteloos staat tegenover alles waar ze graag invloed op zou willen uitoefenen – van de hoogte van de eigen betoelaging, over het Vlaamse en federale regeringsbeleid in het algemeen, tot het stemgedrag van de gemeenschap die ze ‘een compleet ander perspectief’ aan het bieden is – is precies omdat men zich aldoor verliest in een mix van mystiek, ideologie en zelfverheerlijking, dat al te geflatteerde zelfbeeld van de kunstenaar als uitverkoren dwarsdenker.

“Negers!” stond er op de gevel van Peter Verlinden. En hij klaagde aan dat racisme in Vlaanderen vandaag op zoveel onverschilligheid stuit. Maar is dat niet net goed?

Hé, da’s een interessante parallel. Zuhal Demir wil helemaal niets weten van Dyab Abou Jahjah (no shit, Sherlock) en stelt: als dié man een allochtoon is, noem mij dan maar een ex-allochtoon. En dat is nu eens precies dezelfde redenering als die van Vlamingen die niets willen weten van het Vlaamsnationalisme.

Dit opiniestuk verscheen in De Standaard van 24 oktober 2013. Wat vooraf ging: ook in Vlaanderen pikken antiracistische activisten stilaan de wapens op tegen Zwarte Piet.

Deze column verscheen in De Standaard van 22 juni 2013. Wat vooraf ging: in de Antwerpse kleuterschool De Blokkendoos wordt een van de leraressen, een jonge (autochtoon-)Vlaamse vrouw die haar eerste jaar voor de klas staat, door de moeder van een van haar leerlingen, een Marokkaans-Vlaamse vrouw, ervan beschuldigd dat ze de kleuter seksueel zou hebben misbruikt. Dagenlang staat er iedere dag een woedende groep (allochtone) ouders aan de schoolpoort, die soms expliciete bedreigingen uiten aan het adres van de school en de juf. Volgens de school gaat het om een misverstand of mogelijk inbeelding, en ook het gerecht communiceert al vroeg dat er geen aanwijzingen zijn om de lerares ergens van te beschuldigen. De publieke opinie splitst zich op volgens etnisch-religieuze lijnen: voor het gros van de autochtone Vlamingen gaat het om massahysterie, mogelijk veroorzaakt door de ultra-preutse islamitische cultuur, of mogelijk aangeblazen door de militant-salafistische (en pro-jihadistische) vereniging Sharia4Belgium, waarmee de moeder in verband gebracht wordt. Onder veel moslims leeft dan weer eerder de overtuiging…

Deze column verscheen in De Standaard van 20 april 2013. Wat vooraf ging: Fouad Belkacem, de leider van Sharia4Belgium, wordt opgepakt op beschuldiging van lidmaatschap van een terroristische organisatie, en het ronselen van Vlaamse jongeren voor de heilige oorlog in Syrië.   Ménsen wat kan een simpel woord lang lijken als je het in sterretjes gaat schrijven. ‘Belkacem: “Geniet ervan, f****** smeerlappen!”’, gilt de man ooit bekend als Abou Imran (wat is er met die naam gebeurd? mag ik ‘m hebben?) in Gazet van Antwerpen tegen het VTM Nieuws. Alsof het om zijn Visakaartnummer ging. Of een héle positieve recensie. Nog een geluk dat smeerlap geen vuil woord is, of het had wel Lambik geleken, die een klap op z’n hoofd kreeg.   Nee, serieus, ik kan die Walter Damen wel verstaan, als hij klaagt over arrestaties met de voltallige pers erbij. ‘Toen de speurders vanmorgen binnenvielen bij voormalig Sharia4Belgium-woordvoerder Fouad Belkacem, was die niet bepaald tevreden’ luidde het commentaar…

Een jaar na de zelfgekozen dood van Hugo Claus, monster sacré van de Vlaamse literatuur, werd dat andere monster sacré, opera-directeur Gerard Mortier, gevraagd om een eerste “Hugo Clauslezing” te geven. Het werd, zoals gebruikelijk in deze tijden, een kritische bespiegeling over de Vlaamse identiteit, en een verheerlijking van de aalgladde, kwikzilveren kunstenaar die zich door geen enkele grens laat tegenhouden. Dit opiniestuk verscheen eerder in De Morgen van 26 maart 2013.

Verschenen in De Standaard van 2 maart 2013. Wat vooraf ging: Rik Devillé riep Godfried Danneels op om niet naar het pausconclaaf in Rome te gaan, uit respect voor de slachtoffers van seksueel misbruik in een kerkelijke context.   Zou het de slachtoffers van seksueel misbruik door priesters echt genoegdoening schenken, indien kardinaal Danneels niet naar het conclaaf in Rome vertrok?   Het is zo’n eis die pas evident wordt, op het moment dat hij is verwoord. Tevoren had niemand eraan gedacht dat een kardinaleske tocht naar de città eterna speciaal onrespectvol zou zijn, maar nu het zo geformuleerd wordt, awel ja. Als Rik Devillé had gezegd: ‘Uit respect voor de slachtoffers zou kardinaal Danneels beter nooit meer in het openbaar verschijnen’, dan zou ook iedereen gedacht hebben: ‘Inderdaad zeg, hoe durft hij. Zie hem daar zitten, op zijn persconferentie. Een kaakslag voor de slachtoffers.’ En had Devillé gezegd: ‘Uit respect voor de slachtoffers zou er geen nieuwe Paus verkozen…