Deze column verscheen in De Standaard van 2 februari 2013. Wat vooraf ging: Gazet van Antwerpen zette op zijn voorpagina dat André Gantman, fractieleider van de N-VA in de Antwerpse gemeenteraad, de Antwerpse stadsdichter wilde afschaffen.    Eigenlijk had ik me voorgenomen om niets te schrijven over dat onbenullige relletje rond André Gantman en de Antwerpse stadsdichter, omdat de berichtgeving het er iets te duidelijk op aanlegde om zo’n relletje te creëren. ‘Ruim twee maanden na de hetze rond het al dan niet “herdopen” van het De Coninckplein zijn de Antwerpse culturo’s opnieuw onzacht in aanraking gekomen met de N-VA’, begon het stuk in Gazet van Antwerpen dat de boel in gang zette. Dat was dus geschreven toen er nog niemand met wat dan ook in aanraking was gekomen. Op de site van De Morgen werd dat: ‘Cultuurminnend Antwerpen mag zich weer schrap zetten’ – alweer een hoopvolle selffulfilling prophesy.   Aangezien geen enkele andere journalist op die gemeenteraadszitting had…

Onverwachte gedaanten die de Tea Party al heeft aangenomen! Nadat de Vlaamse ondernemers eerder al vergeleken werden met de extreem-gekke vleugel van de Republikeinse partij, was het deze week de beurt aan én de N-VA (Bruno Tobback: ‘We lachten heel de tijd met de onzin van de Tea Party. Waarom doen we dat niet met de uitspraken van de N-VA?), én het Liberaal Vlaams Studenten Verbond (Noel Slangen: ‘Een honderdtal yuppies die onze eigenste Tea Party-beweging dreigen te vormen’). Iemand moet Michelle Bachmann, Ron Paul, Glenn Beck of Sarah Palin toch eens opbellen om te vertellen dat er in een door een socialistische homo geregeerd Europees land, een vereniging met liberal in de naam, door een andere liberal ‘Tea Party’ wordt genoemd.

Er zit een merkwaardige dynamiek in de aanslepende veldslag tussen ondernemers en deze regering: één van rücksichtlos aanvallen, en onmiddellijk weer verzoenen. Nauwelijks heeft de oorlogsklaroen getrompetterd – ‘Marxistische belastingregering!’ – of de diplomaten vegen mouwen, smeren stroop en strijken plooien glad: ‘Het enige wat de klaroen heeft willen zeggen is dat er soms de perceptie heerst dat deze regering onvoldoende inziet hoe belangrijk ondernemers zijn voor deze economie, maar onze relaties met premier Di Rupo zijn verder uitstekend en samen zullen we er alles aan doen om onze welvaart op termijn te verzekeren.’

Was gooien met katten dan geen oud Vlaams gebruik, dat het zelfs tot de Ieperse stadsfolklore heeft geschopt? En dan zou uitgerekend dit volk Jan Fabre lopen uitkafferen, weghonen en in elkaar meppen omdat op zijn vraag enkele poezen in de lucht zijn gegooid?

Ze willen het te graag. Mensen ter rechterzijde willen te graag dat de PvdA ook een extremistische partij is, in extremisme vergelijkbaar met het Vlaams Belang, zodat ze het politieke spectrum kunnen voorstellen als een perfect symmetrisch spiegelpaleis: het hatelijke, botte, platvloerse, agressieve en samenlevingsondermijnende racisme van de Lijst Dewinter vindt dan zijn gelijke in het… goh, ja, in wat eigenlijk?

Eén onnozele tweet, en je haalt twee voorpagina’s. Ik weet nu al wie er straks die malle flutverkiezing van ‘invloedrijkste twitteraar’ wint: Vincent Kompany, de ‘prins van België’ volgens De Morgen, een voetballer volgens anderen. Wint een wedstrijd, is daar blij mee, post een tweet, en hop: ‘Bart De Wever heeft er een onverwachte maar te duchten tegenstander bij,’ schrijft Het Laatste Nieuws. Nou.

Nadat de bekende psychiater Walter Vandereycken had toegegeven dat hij seksuele relaties had aangeknoopt met sommige van zijn patiënten, regende het verontwaardiging in de pers. Voorspelbare kritiek: hij gaf het dan misschien wel toe, maar hij minimaliseerde het! Hij vond het niet zo erg! Precies zoals bisschop Vangheluwe! Maar deed Vandereycken echt? Zijn eerste woorden op Terzake: ‘Er zit daar een hele donkere bladzijde, waar ik ook moreel in de knoei mee lig. Ik heb brokstukken gemaakt die ik niet meer kan lijmen. Ik heb fouten begaan.’ Een beetje later, precies over die toestemming, zegt hij: ‘Wat is onderlinge toestemming? Het ging over volwassen mensen maar daar speelt – en da’s natuurlijk een belangrijk probleem in onze situatie – daar speelt natuurlijk ook afhankelijkheid. In welke mate kan iemand ja of nee zeggen?’ En nog wat later: ‘Je kan niet tegelijkertijd een relatie aangaan en therapie. Zelfs geen vriendschapsrelatie, moet zelfs niet seksueel zijn. Een vriend is geen therapeut, en een therapeut is geen vriend.’ Dat is toch redelijk duidelijk? Ligt het niet eerder aan ons, toeschouwers? Ons al op voorhand kwaad maken omdat die dader weer zéker geen berouw zal tonen! – en dan teleurgesteld zijn als dat toch zo is. Eisen dat hij zich verontschuldigt, en die verontschuldigingen vervolgens onmiddellijk verwerpen. We willen dat hij berouw toont, maar we willen het hem niet schenken.

Deze column verscheen in De Standaard van 29 september 2012. Wat vooraf ging: twee weken later, op 14 oktober 2012, zijn er gemeenteraadsverkiezingen en zittend Antwerps burgemeester Patrick Janssens ging voor het eerst in debat met zijn uitdager Bart De Wever.   Wat valt er nu af te leiden uit dat eerste Antwerpse kopstukkendebat van afgelopen zondag? Als je de kranten mag geloven: alles en niets. De Standaard vond het een ‘venijnig steekspel’ dat ‘baadde in vitriool’ en ‘droop van het zuur’. ‘Beide tenoren speelden bijwijlen scherp de man’, ja, ‘bitser kon het debat niet van start gaan’.   En dan kopt Gazet van Antwerpen: ‘Toenadering tussen De Wever en Janssens.’   Hoe kan dat? De beoordelingen zijn compleet tegengesteld. GvA-commentaarschrijver Lex Moolenaer, tevens een van de moderatoren van het debat, zette in zijn editoriaal: ‘Na afloop, bijna twee uur later, hadden veel aanwezigen vooral onthouden hoe mild De Wever zich had uitgelaten over het beleid van zijn grootste rivaal. De N-VA-kopman…

Als er nu één man met recht en reden ‘de moslimgemeenschap’ kan worden genoemd, dan is het wel imam Nordine Taouil. Hij vertegenwoordigt op zijn eentje alle mogelijke aspecten en facetten en nuances van de islamitische beleving: van griezelige radicaal waar “de gematigde moslims” zich dringend van horen te distantiëren, tot gematigde moslim die zich onder luid applaus distantieert van de griezelige radicalen.

Is er dan een taboe rond dementie? Laat het ons hopen, want Studio Brussel moet het doorbreken met de nieuwste Music For Life – overigens de eerste na de allerlaatste, waarmee ze vast ook een taboe doorbreken.